HISTORIA MOJEJ PRZEPROWADZKI DO AZJI

Europę na Azję zamieniłam w roku 2017. Miał to być wyjazd „na chwilę” – rok, może dwa. Złapać oddech, nabrać doświadczenia w innym kraju, zyskać nową perspektywę na życie, zebrać materiał do doktoratu. Ani ja, ani mój partner nie planowaliśmy wówczas zostawać tu dłużej.

Naszym celem był wtedy Singapur. Przyleciałam do tego kraju nie wiedząc o nim w zasadzie nic. Ominęły mnie nawet stereotypy 🙂 Nastawiłam się na głębokie zanurzenie w nowej dla mnie rzeczywistości. Bez oczekiwań i bez uprzedzeń – na ile tylko się da.

Moim głównym obiektem zainteresowań i poznawczych eksploracji od lat pozostawała Japonia i… to była pierwsza rzecz, która po przeprowadzce do Singapuru zaczęła się zmieniać.

Poczułam ogromną chęć do zdefiniowania na nowo swojej antropologicznej tożsamości, a wyposażenie singapurskich bibliotek i muzeów zdecydowanie temu sprzyjało. Zaczęłam spędzać czas na studiowaniu lokalnej historii i wszelkich możliwych elementów tego, co razem określane jest jako kultura. I wpadłam po uszy.

Poznawanie realiów życia w Azji Południowo-Wschodniej stało się – obok Japonii – moją nową pasją. I ostatecznie to ona przeważyła decyzję o założeniu bloga, którego zbudowałam siedząc w środku swojej ekspackiej mieszkaniowej bańki.

Rok po zamieszkaniu w Singapurze przyszło nam ponownie pakować walizki. Podjęliśmy decyzję o kolejnej przeprowadzce. Już jako małżeństwo przenieśliśmy się do Tokio. W założeniu – na rok.

Jako antropolożka byłam wówczas skupiona na badaniach terenowych poświęconych międzykulturowym, polsko-japońskim małżeństwom mieszkającym w Japonii. I dla mnie to był główny cel do zrealizowania. Ale życie pisze różne scenariusze.

Postanowiłam w międzyczasie spróbować swoich sił na japońskim rynku pracy. Do dziś uważam to za jedno z najtrudniejszych doświadczeń swojego życia. Niemniej, pokonałam piętrzące się trudności i do dziś realizuję się tu zawodowo jako UX designerka. Również w Tokio przyszła na świat nasza córeczka i to tu planujemy na razie zostać.