Ciepło, cieplej, gorąco, a nawet bardzo gorąco. A jeśli pada, to – jak to już jest w tej części świata – leje jak z cebra. Na początku kwietnia pedałowaliśmy w ponad 30-stopniowym upale bez kropli deszczu. Pamiętajcie i o wysokich temperaturach, i o perspektywie ulewy. Nakrycie głowy i okulary przeciwsłoneczne – obowiązkowo. Zabierzcie też lekkie przeciwdeszczowe ponczo, krem z wysokim filtrem i środek na komary. Przyda się również maseczka do ochrony przed pyłem i piachem, który regularnie próbuje dostać się do oczu, nosa, ust...

nie lekceważcie pogody i wyruszcie w trasę z odpowiednim zapasem płynów. My zabraliśmy jedną dużą (1,5l) i dwie mniejsze butelki wody oraz kilka dolarów więcej, aby napoje dokupić już na miejscu, ponieważ chcieliśmy jechać z jak najmniejszym obciążeniem. W ciągu jednego dnia na terenie Angkor wypiłam około 3 litrów wody i dodatkowo ze 3 wybitnie dorodne kokosy (to ostatnie bardzo polecam?). Pierwsze stoiska z jedzeniem, na jakie trafiliśmy otwierały się około 7-7:30 rano (było to przy Terrace of the Elephants). Ze sobą mieliśmy tylko orzeszki w miodzie (w formie mini-batoników). W ciągu dnia zrobiliśmy około 4-5 przystanków na posiłek i/lub krótki odpoczynek.

Na terenie Angkor obowiązuje określony dress-code, tj. zakryte ramiona, brzuch oraz nogi poniżej kolan. Nie będę się na ten temat rozpisywać szczegółowo, ponieważ w obrazowy sposób przedstawia to podlinkowany na końcu filmik ? Po prostu załóżcie na siebie coś, w czym będzie Wam wygodnie („oddychające” ubrania bardziej niż wskazane). Ponieważ jednodniowe zwiedzanie Angkor wiąże się z wczesnym wyjazdem i powrotem po zachodzie słońca, warto mieć ze sobą latarkę.

Do ostatniej chwili wahałam się co zabrać, ostatecznie postawiłam na tzw. hiking boots, czyli buty za kostkę, z solidną podeszwą – i nie żałuję. Tak, jest w nich trochę ciepło ale bez przesady, bardziej przeszkadzały mi lepiące się do ciała ubrania. Biorąc pod uwagę ukształtowanie terenu (np. grube korzenie drzew przecinające drogi na terenie świątyń i wokół nich), nierzadko wąskie i „wyślizgane” schody oraz po prostu fakt, że kompleks Angkor to ruiny – odradzam klapki, sandały i buty o ślizgającej się podeszwie.

Łatwa, a nawet bardzo łatwa. Jest po prostu płasko i bez większych niespodzianek. Na terenie Angkor są wytyczone ścieżki dla rowerów z twardą nawierzchnią. Największe trudności, jakie możecie napotkać to uciążliwa pogoda oraz inni uczestnicy ruchu. To ostatnie tyczy się w największej mierze dojazdu do Angkor i powrotu z kompleksu. Omijanie głównych tras, aby jechać w bardziej kameralnym gronie nie jest złym pomysłem ale może wiązać się z dużą gorszą jakością nawierzchni.

Nie jestem wytrawną rowerzystką, w dniu naszego pobytu w Angkor bez większych kłopotów nakręciłam coś około 40 km.

Podczas naszej wizyty (był to piątek) spotkaliśmy kilku, może kilkunastu innych rowerzystów. Reszta poruszała się przede wszystkim tuk-tukami i autobusami.

Wyjazd bladym świtem (albo i przed) ma jedną, niepowtarzalną zaletę – unika się nie tylko największych upałów, ale i tłumów, które na terenie Angkor pojawiają się już około 7:30 – 8 rano. Większość zwiedzających kieruje swoje kroki w stronę Angkor Wat, Bayon i Ta Prohm. W innych miejscach nie ma większych problemów ze znalezieniem cichego i odludnego zakątka (co nie oznacza jednak niewielkiej liczby zwiedzających).

W największych świątyniach z dużą dozą prawdopodobieństwa zostaniecie zapytani czy potrzebujecie przewodnika. My nie korzystaliśmy, toteż nie mogę ocenić tej kwestii w praktyce.

Dolary. Nie trzeba się martwić o wymianę waluty, amerykańskie dolary są powszechnie akceptowane.

Przed wyjazdem sprawdźcie dokładnie czy nie trzeba roweru napompować, czy działają światła, hamulce, czy jest linka do zabezpieczenia, czy koszyk jest dobrze przymocowany itd. itp. Na terenie Angkor może być trudno o naprawę w przypadku tzw. nagłej lub nieprzewidzianej sytuacji. Nam na szczęście takowa się nie przydarzyła.

Na terenie kompleksu Angkor miejsca na zostawienie roweru jest w bród, zazwyczaj nie są one oznaczone i po prostu parkuje się tam, gdzie wygodnie i gdzie nie przeszkadza się innym. Jedynym obiektem, przy którym pokierowano nas na konkretne miejsce celem zostawienia jednośladów była świątynia Ta Prohm. Zawsze korzystaliśmy z zabezpieczającej linki aczkolwiek nie zauważyliśmy, aby ktoś choć w najmniejszym stopniu interesował się naszymi pojazdami.