Co kraj, to obyczaj

(…) ufając jednak nieskończonemu Miłosierdziu, powiadam, że w pierwszej z tych spraw stwierdzić można, iż świat jest tylko jeden, a choć nazywamy je Starym Światem i Nowym Światem, to dlatego, że ten drugi jawi nam się jako nowy, a nie dlatego, by były dwa, bo jest jeden. Wszystkim zaś, którzy by sobie jeszcze wyobrażali, że wiele jest światów, odpowiadać nie ma po co, niech sobie trwają w swoich heretyckich majaczeniach, aż się w piekle do nich rozczarują.

Inca Garcilasso de la Vega, ”O Inkach uwagi prawdziwe”

Nalot udało się utrzymać w tajemnicy. Nic nie wyciekło do mass mediów. Tym samym Kambodża stała się strategiczną alternatywą. W ciągu następnych czternastu miesięcy przeprowadzono dodatkowo 3630 tajnych nalotów. Po Operacji Śniadanie nastąpiła Operacja Lunch, a po niej Operacja Podwieczorek. I tak dalej. Podszyty wojskowym cynizmem zbiorczy kryptonim brzmiał: Operacja Jadłospis.

Peter Fröberg Idling, ”Uśmiech Pol Pota”

Nigdy nie odmawia. Udzielanie wywiadów to jego obowiązek. Choć to nie ewakuowani są odpowiedzialni za wybuch, to oni są odpowiedzialni za opowieści o nim. Rząd zmienił się już dwa razy, zmieni się i kolejny. Tak samo jak szefowie TEPCO. (…)
– Gdyby coś takiego wydarzyło się chociażby we Francji, w rejonie, w którym produkują słynne wino, powiedzmy w Szampanii, świat by się wkurwił – Kenta stuka długimi palcami o blat, poprawia spadającą na czoło grzywkę. – My też już nie możemy żyć na naszej ziemi. Produkować ryżu, doić krów, zbierać pędów bambusa. Świat milczy.

Katarzyna Boni, ”Ganbare! Warsztaty umierania”

Co wyniosłem z wojny? To, że nie wiem, co to znaczy “obcy ludzie”, bo oboje z bratem wyrośliśmy wśród obcych ludzi. Obcy ludzie nas uratowali. Ale jacyż to obcy? Wszyscy ludzie są swoi. Z takim poczuciem żyję…

Swietłana Aleksijewicz, ”Ostatni świadkowie. Utwory solowe na głos dziecięcy”

Osaka, gdzie na ulicy mieszka najwięcej osób w kraju, co roku wydaje półtora miliona dolarów na jedzenie dla sześciu koali w miejskim zoo. Ich posiłki kosztują więcej niż te dla tysiąca pozostałych zwierząt razem wziętych. Żeby misiom się nie nudziło, dostają świeże liście z czternastu odmian eukaliptusa trzy razy w tygodniu.
Za tę kwotę można by nakarmić wszystkich bezdomnych w Japonii. Przez lata. ‘Utrzymywanie określonego minimum zdrowego i kulturowego życia’ zapewnia przecież artykuł 25 japońskiej konstytucji.
Ale bezdomni nie są kawaii. Nie mają z koalami szans.

Karolina Bednarz, ”Kwiaty w pudełku. Japonia oczami kobiet”

Teksty powstałe w wyniku badań terenowych wywarły duży wpływ na myślenie Europejczyków o Innych. Dowodziły bowiem, że ci Inni nie są hordami nieobliczalnych i leniwych prymitywów, ale żyją w bardzo rozwiniętych kulturach, posiadających skomplikowane, finezyjne struktury i hierarchie. W relacjach z Innymi, w naszym do nich stosunku, podnieśliśmy się o dalszy szczebel wyżej.

Ryszard Kapuściński, “Ten Inny”

Większość moich wyborców to mężczyźni. Społeczeństwo jest zdominowane przez mężczyzn. Rządzą nim sami mężczyźni. I muszę z nimi rozmawiać i się porozumiewać. Naturalnie z kobietami też rozmawiam, na spotkaniach i w rodzinach. Lecz wszystkie decyzje wciąż należą do mężczyzn. Do starszyzny. Tworzącej zastrzeżone dla mężczyzn wioskowe rady (szury). Częściej więc muszę dogadywać się z nimi. Nawet kiedy chcę rozmawiać z kobietami, muszę zwrócić się do mężczyzn o pozwolenie. A ja mówię ich językiem; wiem, jak do nich podchodzić i jak rozmawiać, by mnie słuchali. Występując podczas kampanii wyborczej, wiem, że muszę mówić językiem mężczyzn nawet wówczas, gdy mówię o kobietach, bo dzięki temu każą żonom na mnie głosować.

Jenny Nordberg, “Chłopczyce z Kabulu. Za kulisami buntu obyczajowego w Afganistanie”

Kiedy rozmawiam z ludźmi spoza Singapuru, jednym z wątków, który się pojawia jest jego wielkość: to, jaki jest on mały, że to tylko wyspa. Często sama utrwalam ten truizm, gdy opisuję Singapur znajomym, którzy nigdy tu nie byli. Lecz oto właśnie poznawałam ludzi, dla których ta wyspa jest w istocie duża i rzadko eksplorowana poza miejscami, które muszą odwiedzać na co dzień: szkołami, do których chodzą ich dzieci; targowiskami, gdzie kupują jedzenie; bankami, gdzie lokują pieniądze; urzędami pocztowymi, gdzie doładowują swoje karty lub płacą inne rachunki. Podczas gdy ludzie z mojego kręgu społecznego bywają gdzie tylko mają ochotę, narzekając na brak rzeczy do zrobienia w weekendy, poznawałam osoby, których doświadczenie przestrzeni w Singapurze było ograniczone do promienia kilku kilometrów. Jeśli podróżowali na dalsze dystanse, robili to aby pójść do pracy a niekoniecznie po to, żeby korzystać z miejsc wypoczynku czy konsumpcji.

Teo You Yenn, ”This Is What Inequality Looks Like” (tłum. własne)